Me levanté, salí. Al llegar a la verja, me volví. Entonces el jardín me sonrió. Me apoyé en la verja y miré largo rato. La sonrisa de los árboles, de macizo de laurel quería decir algo; aquél era el verdadero secreto de la existencia.

Camın öte tarafından bana baktıklarını görmek için dönmem gerekli değil. Şaşkınlık ve tiksintiyle sırtımı gözlerler şimdi; kendileri gibi bir kimse, bir insan olduğumu düşünüyorlardı, ama onları aldattım ben. Bir adam görünüşünü ansızın kaybettim; bu insansal salondan bir yengecin kıçın kıçın dışarı çıktığını gördüler. Maskesi düşmüş yabancı kaçtı artık, oyun devam ediyor. Ardımda bir yığın gözün ve korkuya kapılmış düşüncenin kaynayıp durduğunu düşünmek canımı sıkıyor.Sokağın öte yanına geçiyorum.

Yani sen...bütün o... anlık trajediler, içinde maskelerin, şalların, mobilyaların ve benim birer küçük rol, senin de büyük bir rol oynadığın trajediler bitti mi artık?