“ ”

Gereksinimlerime dokunan her kaygı beni hüzünlendirir, düşüncelerimi bozar; öyle ki beynimin çalışmasından, ancak benliğimin çıkarlarını gözden uzaklaştırmakla zevk aldım.
Nefsimin çıkarlarını ilgilendiren, kişisel denebilecek hiçbir şey, ruhumu gerçek anlamda kaplayamaz. Ancak kendimi unuttuğum anlardadır ki, tatlı düşlemlerime dalarım. İnsanların arasında erimekte, bütün doğayla bir olmakta, tanımlanamaz bir ruh esirmesi duyarım. İnsanlar benim kardeşlerim oldukları sürece, dünyasal mutluluklar tasarlamaya başlardım; bu düşüceler bir 'bütün' e bağlı bulunduklarına göre, herkesin mutluluğundan ben de mutlu olabilirdim; kardeilerimin kendi mutluluklarını benim düşkünlüğümde aradıklarını gördüğümden beridir ki, gönlüm özel, bana özgü bir mutluluk düşüncesini benimsemiştir. İşte o zaman onlardan nefret etmemek için, kaçmam gerekti ve ortak anamıza sığınarak, onun kolları arasında çocuklarının saldırılarından korunmaya çalıştım. Yalnız bir adam, daha doğrusu onların dediği gibi, toplum yaşamından kaçan ve insan düşmanı bir adam oldum; çünkü en korkunç yalnızlık bile, bana kötülerin, aldatma ve düşmanlıktan başka şeyle beslenmeyen ilgisinden daha yeğ gelir.