“ ”

تف به هرچی هروئینی است. بچه‌هایی که هروئین می‌زنند به خوشبختی همیشگی عادت می‌کنند. کارشان تمام است. چون خوشبختی وقتی حس می‌شود که کم بودنش را حس کنیم. آن‌هایی که از این چیزها به خودشان تزریق می‌کنند، حتما در جستجوی خوشبختی هستند و فقط احمق‌ترین احمق‌ها برای پیدا کردن آن، چنین راهی را انتخاب می‌کنند. من هرگز گرتی نشدم. چند بار با دوستانم ماری‌جوانا کشیدم. آن هم برای اینکه باهاشان همراهی کرده باشم و به هر حال، ده سالگی سنی است که آدم خیلی چیزها را از بزرگترها یاد می‌گیرد. اما من میل چندانی به خوشحالی نداشتم. زندگی را ترجیح می‌دادم.