“ ”

«مَتی، تو الآن دخترِ کوچیکی هستی. اما هیچ‌کی دختربچه و پسربچه نمی‌مونه - مثلِ خودِ من. یه‌هو دختربچه‌ها ماتیک می‌زنن و پسربچه‌ها ریش می‌تراشن و سیگار می‌کشن. پس خیلی گذراست؛ روزگارِ بچگی رو می‌گم. امروز ده سالته، تو برف می‌دویی می‌آی منو ببینی، و حاضری با من تو خیابون اسپرینگ سُر بخوری؛ فردا بیست‌ساله می‌شی و پسرا می‌آن تو اتاق نشیمن منتظر می‌شن تا حاضر شی و با هم برین بیرون. یه‌هو می‌بینی باید به دربونا انعام بدی، فکرِ گرونی و ارزونیِ لباسات باشی و با دوستات واسه ناهار قرار بذاری و همه‌ش فکر کنی چرا یه مردِ درست و حسابی واسه‌ت پیدا نمی‌شه. همیشه همین‌جور بوده. ولی مَتی حرفِ من -اگه حرفی داشته باشم- اینه که سعی کن مطابقِ تواناییا و آرزوهات زندگی کنی. اگه به مردم قولی می‌دی کاری کن بفهمن از تهِ دل داری قول می‌دی. اگه تو کالج با یه دخترِ خنگ هم‌اتاق شدی، سعی کن کاری کنی بیشتر بفهمه. اگه بیرونِ سینما واسّادی و یه پیرزن میاد بهت آدامس بفروشه، اگه یه دلاری داری همه‌شو بهش بده -ولی فقط یه طوری این‌کارو بکن که بهش برنخوره. درستش اینه، بچه‌جون. خیلی چیزا می‌تونم بهت بگم بگم مَت، ولی نمی‌دونم حرفام درسته یا نه. تو خیلی کوچولویی، ولی حرفمو می‌فهمی. بزرگ که بشی دخترِ باهوشی می‌شی. اگه دختر باهوش و باحالی نشی می‌خوام اصلا بزرگ نشی. تو باید عالی باشی، مَت.